در نوعی اشتباه تاریخی و بر اساس برداشتی ایدئولوژیک (نه الزاما دینی و یا انقلابی) اقدام به طبقه بندی تدریجی شهروندان به انقلابی و عادی، عوام و خواص، خودی و غیر خودی، در حلقه و بیرون از حلقه و مواردی همانند کردیم. به درونی‌ها عنایت داشتیم و بیرونی را به حال خود رها نمودم. کم توجهی‌ها به ساخت و تقویت فرهنگ، سرمایه اجتماعی و حتی مشارکت طلبی واقعی و همگانی، بستر را برای واکنش‌های گسسته سلیقه محور فراهم نمود. به گونه‌ای که هر گروه بنا بر سلیقه خود نسبت به جنایات واکنش نشان می‌دهد. گروهی سلبریتی محور می‌شوند، گروهی انسان گرا، دسته اخلاق محور می‌گردند و گروهی حامی طبیعت و .... آیا ردپای کم کاری‌های تاریخی خودمان در این آسیب هویدا نیست؟